martes, 13 de abril de 2010

Gaita Galega y "Las Tatas"



Siento haber dejado pasar tanto tiempo sin atender a mi blog. En Almería, en febrero y marzo hemos tenido conciertos de música todos los días; cada día en una iglesia o auditorio o en algún teatro, como el Apolo. No he querido perdermelos.
Estoy muy agradecido a los que me han leído y me animan a seguir escribiendo.
Hoy voy a escribir dos; una dedicada a la foliada (fiesta) de los pueblos y aldeas amenizada por la gaita.
La otra se la dedico a las "Tatas".
"Gaita galega": La primera parte hablo de la naturaleza que queda paralizada, extasiada escuchando el sonido de la gaita, pero (segunda parte) el son de la muñeira con su ritmo movido y alegre hace hervir la sangre y toda la naturaleza animada e inanimada baila(beila o xeito de ese beile envolvente) al ritmo del compás de ese baile...desaparecen las enemistades. El perro baila con el conejo, el lobo con la oveja, el halcón con el pajarillo, la gallina sale de su escondite a bailar con el raposo...


GAITA GALEGA

Cando na miña terra canta

a douce gaita

celta e gaica

toda enteira a natureza cala.

De lonxe da fragriza chegan

os paxariños

que caladiños

escoitando bocabertos quedan.

Saen do seu burato os grilos,

fican quediños

e caladiños

escoitan envisos o seu soido.

Acheganse as meigas da fraga

e dende o outeiro

ven o gaiteiro

e ata as meiguiñas vense ameigadas.

As galiñas non cacarexan

no galiñeiro

e no palleiro

o can xa non ladra nin oubea.

A ovella que está no pasteiro

coa boca chea

tampouco mea

e caladiña escoita o gaiteiro.

Canta, canta miña gaitiña!

Ou douce gaita

celta e galaica!

Cando te escoito, sento morriña.

A todos animais ameigas,

grilos, canciños

e paxariños,

e os que viven nas carballeiras.

Ledos aturuxan os mozos,

e soa a gaita

celta e galaica,

e cando soa beilanche todos,

e os que non danzan, vellos,vellas

senten a gaita

celta e galaica

moven o cu sentados nas sedlas.

Cando soa o ripiniqueo

da douce gaita

celta e galaica

pensan alguns que xa están no ceo.

O sangue lles ferve na festa,

e un tremor lene

no corpo senten

e os percorre dos pes a testa.

Os seus ollos se enchen de bágoas

e o chorar

fainas baixar

polas meixelas, e non de mágoas.

Mais cando soa a muiñeira,

vellos e mozos

voltanse tolos,

ergue o que pode o cu da cadeira;

e nos buratos do punteiro

da douce gaita

celta e galaica

rabillan os dedos do gaiteiro;

e a natureza vibra enteira:

as pedras beilan,

os arbres beila

e ata beilan no outeiro as meigas

E se os ollos voltas pros zeus

ves as estrelas

fermosas, belas,

que lamprexan como ollos de Deus.

E a lua coa sua beleza

nos alumea

cando está chea

e tamen beila coa natureza.

¿Quén non se move coa muiñeira?

Xa os animais

non poden mais

ficar quediños, e cal peneira

o seu corpo moven lediños,

e fanse amigos

os enemigos,

e os cans beilan cos conexiños

e o bexato cos paxariños;

e sal o rato

e atopa o gato

e beilan xuntos agarradiños.

Sal o raposo da toxeira,

e a galiña

agachadiña

sal a beilar co golpe a muiñeira.

E baixa o lobo ata o pasteiro

e coa ovella

como parella

corren lediños ata o arrodeiro,

e alí misturados coa xenté,

viran pra aquí,

voltan pra alí

o xeito de iste beile envolvente.

¡Ay miña nai, quén o dixera

que a douce gaita

celta e galaica

coa muiñeira domeara as feras!....

O gaiteiro cala un pouquiño:

Tanto suflar,

tanto cantar,

Coa gorxa enxoita, está moi cansiño.

Rola o suor polas faceiras,

todos palmexan

e todos berran;

e o gaiteiro bota outra xeira.

¿Ay miña gaita! Co teu cantar

miña gaitiña

meiga celtiña

co teu cantar, eu boto a chorar.

O meu choro non é de dor

nin de tormento;

morriña sento;

é laio que sea do cor

Queixume da anima galaica

que con morriña

lembra a terriña;

lembranzas que escarabella a gaita;

lembranzas que non morrerán;

a douce gaita

celta e galaica

fará que sempre vida terán.

O meu choro non é de dor

nin de tormento;

é sentimento

que sae do peito cheo de amor

a miña terra, a miña xenté,

a miña gaita

celta e galaica;

amor calado, amor ardente,

que da pracer, que da ledicia,

que da tristura;

de esa mistura

surde o fado da bela Galicia;

fado tan saudoso e bonito,

que cando a gaita

celta e galaica

o canta, te traspon a o infinito.


Antonio ( Decembro de 2009)









L A S T A T A S


La luz del alba se asoma

por el oriente,

con su canto el gallo anuncia

el nuevo día

que a la oscuridad empuja

hacia a occidente.

Rompe el nocturno silencio

la algarabía

de los pájaros cantores

que en la alameda

saludan al Dios Lorenzo,

el sol naciente,

que le da calor y vida

a la arboleda,

resaltando la belleza

de aquel ambiente.

Se oye el hormiguero humano

que se despierta,

y cual hormigas obreras

por sus senderos

van y vienen por la calle

antes desierta;

son multitud de mujeres,

también obreros.

Son de todas las edades

Y en la barahunda

suelen llamar la atención

por sus andares

cierta clase de personas

que siempre abunda

y disfruta de sus días

ya jubilares.

Son de la tercera edad,

dice la gente,

de las fases de su vida

la edad provecta;

su laborioso trabajo

siempre silente

es de vital importancia

puesto que afecta

al normal funcionamiento

de este hormiguero,

de este entramado social

en que vivimos.

Por sus rostros arrugados

y el pelo albero,

aunque lo lleven tintado

ya percibimos

cual es el sector social

de su trabajo

que lo hacen sin pedir sueldo

al empresario.

Sus funciones desempeñan

con desparpajo,

no piensan que se merecen

un buen salario.

A su actividad se entregan

con gran fervor,

cuidando de sus nietecitos

con ilusión,

y a raudales les prodigan

su gran amor,

todos los mimos, ternura,

dedicación.

Por la mañana al colegio

o guardería

con la mochila a la espalda

o en un carrito;

y más tarde los recogen

a mediodía,

siempre agarrado a su mano

ese angelito.

Y de nuevo por la trarde,

a caminar,

al colegio y al gimnasio,

actvidades

complementarias, la clase

particular,

y todo lo necesario

a estas edades.

Llega el niño por la tarde

muy cansadito,

y la abuela le prepara

su bocadillo

que apacigua su ansiedad

y el apetito

que le corroe por dentro

cual gusanillo.

Después de tanto ajetreo

durante el día,

también la abuela se siente

algo cansada,

pero se sacrifica con gusto,

con alegría,

con el amor de su nieto

recompensada.

Yo me imagino que el día

menos pensado,

todas juntas acordaran

hacer novillos;

el orden social sería

muy alterado:

comentarios en negocios,

en los corrillos,

en los bancos, en las tiendas,

en las agencias,

en los bares, los hoteles

y restaurantes;

nadie se expolica el por qué

de las ausencias;

-“si es una huelga”-pensaban-

“avisan antes”.

Es una auténtica huelga,

pues sí, señores,

huelga de los que no han firmado

ningún contrato,

y aunque siendo verdaderos

trabajadores,

no se encuentran afiliados

al sindicato......

Su trabajo no se puede

abandonar,

y deben ser sustituidas

por las mamás,

por lo que no han podido ir

a trabajar.

Esta hipotética huelga

creo, quizás,

haría reflexionar

y muy en serio

sobre un trabajo social

tan necesario,

y se hallaría, seguro,

con buen criterio

la forma de compensarlo

con un salario.

Mas existiendo la ley

del dependiente,

y el niño depende en todo

de los mayores,

la subvención debe ser

lo suficiente

para pagar a las tatas

y cuidadores.

Los niños y la juventud

son el seguro

del crecimiento y progreso

de una nación;

deben cuidarse con mimo;

son el futuro,

la savia que evitará

su extinción.

¡Ay abuelita, abuelita,

de pelo albero!

Sigue haciendo tu trabajo

con gran aliento

que tu sacrificio vea

el mundo entero,

y que te erija en recuerdo

un monumento.


Antonio

(Marzo de 2010).





2 comentarios:

  1. ¡Hola Antonio!
    Escribe cuando quieras ,pero no dejes de hacerlo.
    Es una forma maravillosa de estar conectado al mundo.
    Hermoso todo lo que trasmite y encierra una gaita.
    He conocido algo de la bella Almería por los relatos de una amiga del blog Nómadas(Mari Carmen),es una región encantadora.
    Tus poemas Almería,Sigue viviendo y Mi tesoro me han conmovido.
    Desde Córdoba(Argentina),te envío un cariñoso saludo.

    ResponderEliminar
  2. Buenas tardes, me gusta mucho tu blog, si quieres puedes echar un vistado a este blog, el blog trata más en fondo la entrevista de trabajo y los procesos de selección, pásate por aquí si quieres http://www.atraba.com

    Estoy seguro que si lo das a conocer en tu comunidad podremos ayudar a gente que se encuentre en situación de desempleo.

    ResponderEliminar